เพราะความชอบในหลายสิ่ง 

ชอบถ่ายรูปมากเท่าแต่งรูป ชอบท่องเที่ยวมากเท่าวางแผนเที่ยว บางสิ่งอาจยังไม่ชัดเจน แต่ก็หวังว่าการได้ทดลองงานในนี้จะเป็นเหมือนกระจกที่ช่วยให้มองเห็นตัวเองชัดขึ้น

​

พริมเดินทางไกลด้วยตัวเองครั้งแรกตอนไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ยุโรป เด็กอายุ 15 นอกจากจะได้โค่นต้นสน ผ่าฟืน เลี้ยงกระต่ายไว้ย่างกิน ยังได้เล่นสเก๊ตน้ำแข็งในบึงหลังบ้าน สกีกลิ้งตกภูเขาไม่รู้กี่รอบ ล้มเองถึงจุกก็ต้องลุกเอง แถมยังต้องเดินฝ่าหิมะที่สูงเลยเข่าไปโรงเรียน หายใจทีแทบเป็นเกล็ดน้ำแข็ง แต่การอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิ -30c ก็เต็มไปด้วยความสงบสุข ช่วงต้นของชีวิตวัยรุ่นที่ผูกอยู่กับธรรมชาติทำให้ซึมซับความเรียบง่ายของมันในทุกฤดู หลอมให้กลายเป็นคนชอบเที่ยวธรรมชาติไปโดยปริยาย

ไม่ค่อยสนใจเมืองใหญ่ แลนด์มาร์ค คาเฟ่
สิ่งสร้าง หรือพิพิธภัณฑ์ แม้จะจบสถาปัตย์มาก็ตาม

 

เคยฝันเป็นทั้งนักออกแบบ ช่างภาพ นักเขียน และคนทำไอติมเพราะชอบกินมาก แต่สุดท้ายก็ยึดฝันแรกมาตั้งแต่ประถม บอกตัวเองซ้ำๆจนจบสถาปัตย์ออกมาโดยไม่รู้ตัวว่าความฝันอื่นๆ หล่นหายไปนานเท่าไหร่ น่าแปลก สิ่งที่เคยฝันไว้ตอนเด็กๆ โตมาถึงจะไม่ได้เป็นอาชีพ แต่ทุกฝันมันก็หาทางย้อนกลับมาหาเจ้าของได้เสมอ 

 

แม้จะเที่ยวมา 40 กว่าประเทศ 70 จังหวัด แต่ก็ไม่คิดอยากเที่ยวรอบโลก ที่ใหม่ๆ ช่วยเติมไฟให้ชีวิตอุ่นขึ้นก็จริง แต่ที่เดิมๆก็ทำให้ชีวิตเย็นสบายดี

 

พักหลังพริมชอบเที่ยวยาวๆ เพราะรู้สึกมันเป็นทางลัดที่พาให้คนเติบโตได้เร็วดี กลับมาเราจะรู้ทันทีว่าบางอย่างในตัวเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บางครั้งเข้มแข็งขึ้น บางครั้งปล่อยวางขึ้น บางครั้งรู้สึกรักและภูมิใจในตัวเองมากขึ้นเมื่อได้เดินทาง มันอาจจะมีทั้งเรื่องดีและร้าย แต่ในนี้จะขอบันทึกไว้แต่ความทรงจำดีๆ เพื่อที่วันนึงกลับมาอ่านจะได้ย้อนกลับไปเจอแต่ความสุข และอยากให้คนที่ได้เข้ามาอ่าน มาดูรูปในนี้มีความสุขเช่นกันค่ะ